…i dziewczęta. Oglądając te zdjęcia zakochałam się kilka razy. A ten pan wie coś o czerni i bieli. I o muzykach, aktorach i kierowcach rajdowych zresztą też. No to serwuję:
Ornette Coleman
Cootie Williams
Chet Baker
Chet Baker i Halema Alli
Miles Davis
Natalie Wood
Zoot Sims
Will Shade
Jimmy Archey, Earl “Fatha” Hines i Pops Foster
Steve McQueen
Lee Friedlander
Aldous Huxley
Elvin Jones
/i.
A dzisiaj będzie Roberto Polillo i jego czarno- białe zdjęcia.
A w tle: Louis Armstrong śpiewa o miłości.
I.
Dizzy Gillespie
Dannie Richmond
Ron Mathews
John Coltrane
Ella Fitzgerald
Louis Armstrong
Wczoraj byłam w bardzo przyjemnej knajpeczce, w której co tydzień jest muzyka na żywo. W każdy wtorek na scenę wpełzują najbardziej wyluzowani grajkowie, jakich miałam w życiu okazję spotkać… Pan Trąbka rozwala się na drewnianym krzesełku, łypie spod czapki na widownie i od czasu do czasu raczy nas dźwiękiem swego instrumentu. Pan Piano, z zamkniętymi oczami i głową odchyloną do tylu wyżywa się na klawiszach, dośpiewując raz po raz jakieś strzępki zwrotek. Pan Kontrabas uwieszony na swym instrumencie, ledwo rusza tym smyczkiem. Klarnet jest z tego wszystkiego chyba najbardziej zdyscyplinowany, najprawdopodobniej tajemnica utrzymywanego przez niego rytmu tkwi w przytupującej wciąż nodze. A i jeszcze zapomniałam o saksofonie. Leży gdzieś z boku i też chrypi refreny. Jak sobie słowa przypomni. Panowie grają kilka, może kilkanaście leniwych kawałków, po czym rozbrajająco oznajmiają: przerwa na fajkę. I staczają się z tej sceny, człapiąc w kierunku drzwi wyjściowych. No bajka. Atmosfery dopełniają pary które rytmicznie podrygują do tych szybszych, swingowych kawałków. Nie udało mi się znaleźć nigdzie nagrań tej wyjątkowej trupy, na osłodę więc zapuszczam Allena i jego New Orleans Jazz Band.
I jeszcze klasyk, do potupania nóżką.
To nie jest tak, że w Polsce jest brzydsza pogoda. Po prostu słońce trzeba do siebie zaprosić.
A jak słońce nie zrozumie, to spróbować po polsku!
Taki ładny głos na dobranoc:
Co Słychać? 